Mijn hoofd hoopt dat er geen plek is voor mij, dan hoeven die zenuwen niet meer. Mijn hart verlangt naar deze stap.
Angst en onzekerheid. Eigenwaarde. Professie – gevoel. Weg met die maskerade. Laat zien wie je werkelijk bent…
Het was subliem! Ik ga nog dagen bloem snuiten, maar het is het meer dan waard!
Oké, adem blijven halen. Het komt vast goed, alle muzes die al geweest waren, zeiden dat tenslotte ook (waarom wilde ik dit ook alweer?).
Ik wilde zo graag het moment vasthouden, dat ene moment oneindig laten zijn.
Ik voelde me trots, verwonderd, levendig, geprikkeld, ontroerd, kalm, ontspannen, sereen, geboeid, vastberaden. Eigenlijk voelde ik vanalles tegelijk, teveel om op te noemen.
Ontspannen, speels, maar vooral waren we allebei heel erg in het moment. De uren vlogen voorbij.
En steeds getooid met de ketting die is gemaakt door jouw zoon, mijn innig geliefde kleinzoon, Zeus Leon van den Bosch.
